Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου σε μια αίθουσα θεάτρου να παρακολουθώ τους ηθοποιούς να παίζουν. Και εγώ χωμένη στην πολυθρόνα του θεάτρου. Αυτό το «παιχνίδι» με μάγευε, με ξεκούραζε, με γαλήνευε, με ταξίδευε. Χανόμουν στη μαγεία του.
Αξιώθηκα να δω τα «ιερά τέρατα» της υποκριτικής: Τον μεγάλο Δημήτρη Χόρν, τον Δημήτρη Μυράτ, την Έλλη Λαμπέτη, την Ζουμπουλάκη, την Τζένη Καρέζη, την Αλίκη που αγαπούσα ιδιαίτερα.
Το θέατρο έγινε για μένα τρόπος ζωής, μέρος της καθημερινότητάς μου.
Από αυτή την αγάπη για το θέατρο ορμώμενες οι δυο μου κόρες μου έφτιαξαν αυτό το blog και μου το έκαναν δώρο. «Σημειώνεις που σημειώνεις», μου είπαν, «τις τόσες παραστάσεις που βλέπεις, δεν τις γράφεις κιόλας»;
Έτσι δημιουργήθηκε το Theater Project 365. Από αγάπη.
Σχολιάζω τα έργα με τη ματιά ενός μέσου θεατή, όχι ενός έμπειρου κριτικού. Θα σας μεταφέρω την αίσθηση που έχω βγαίνοντας από το θέατρο. Τι με συγκίνησε, τι μου «μίλησε» και τι όχι, τι με έβαλε σε διαδικασία να σκεφτώ. » Όλος ο κόσμος μια σκηνή», λοιπόν. Ας το διασκεδάσουμε.
Με αγάπη,
Βίβιαν Μητσάκου
Theater Project 365 